De melk wacht in de koelkast op mijn oordeel,
ik bekijk een halve liter twijfel
over datum, maar misschien kan het nog?

Ik kan schudden, ruiken, een druppel op de tong
of meteen de gootsteen in? 
Ik sta zolang bevroren dat de koelkast piept

zo keek ik ook naar vijftien jaar huwelijk,
met een hand vol argumenten en de ander leeg.
Nog te drinken, nog te redden of al verzuurd?

Een klein slokje kan geen kwaad
er hangt geen bezoekregeling vanaf
misschien valt het mee.

De mond vertrekt, de keel trekt samen.
Het zuur spreekt opnieuw: te laat.

In de afvoer verdwijnt de twijfel,
maar de nasmaak blijft.