Ze schreeuwen tegen oude zinnen, 
het Woord was nooit genoeg geweest. 
Letters lekken uit de regels, 
waar het beeld de taal verweest. 

Eén woord kan duizend beelden vangen, 
maar duizend woorden niet één naam. 
Taal is brug en taal is breuksteen, 
taal is toren zonder raam.

Ze bouwen door, steeds hoger, breder,
de top steeds verder uit het zicht.
Zo verstaan ze ook steeds minder,
hun echo sterft in dit gedicht.