Een fietsslot in een plas, als een anker zonder schip
koud en vergeten, ontdaan van zijn taak
verloren of met opzet gelost

Onwrikbaar van aard, laatste sluitpost
nu losgelaten, een slot zonder doel
open en bloot alleen in de regen

Ik dacht er nog aan toen ik tegen de deur opliep
van Anne&Max waar een man naar buiten kwam
en de deur niet voor me openhield

Zonder een blik liet hij mij zich voegen naar hem
sommigen laten geen sporen na, geen sleutels
geen echo die een herinnering schrijft

Anderen een ketting aan vergeten momenten,
als bewijs dat zij hier zijn geweest en weer gaan
soms is het niets, en soms is het alles wat blijft