De herfst is in volle kracht aanwezig 
en bladeren dansen in de lucht 
hij moet hardop gesproken hebben 
want de woorden nemen vorm 
in een nevelig praatwolkje 

weer dat balletgedoe? 
haar stem uit de rolstoel 
snijdt kouder dan de vorst in de lucht 
een echo die verloren leek 
een jongen was hij, met een flyer, 
een droom in zijn handen 
niks voor jongens 

Haar blik drijft weer af als een schip zonder anker
ogen verloren in verre herinneringen
hij slikt de stilte die haar toon veranderd heeft
knijpt in de handvatten en gaat verder
het pad ongenadig, steil als spijt
terwijl de mist fluistert over onbesproken dingen
bladeren vallen traag als bekentenissen
alsof het bos zelf iets los te laten heeft