De opdracht is het schrijven van een gedicht 
dat alles zegt, diepzinnig maar toch licht 
herkenbaar als het silhouet van Mickey Mouse 
het vrijheidsbeeld 
een gescheurde nagel 
een eerste verliefdheid 
en dat iedereen die het leest, denkt 
ja, dat! 
instemmend knikkend 
weglegt met een zucht en zegt:
dat dus. Dat.
Of misschien alleen maar knikt
en zegt:
mooi. 

Komrij leerde mij
dat over piemels dichten kan
een gedicht over Afghanistan
geteisterd door de Taliban
een meisjeslijk voor de tempel
verminkt en verkracht
poezie over Kabul kan
Maar het is niet wat je verwacht

tot ziens zon, tot morgen
sprak de eenzame man
tot het stervende licht
tot ziens zon, tot morgen
dit zijn de woorden
van het laatste gedicht
als ik nooit meer iets schrijf
de rest van mijn leven
laat ze dan zeggen
dat ik dit heb geschreven