Tussen teen en zool, een ongewenste zee, 
een vochtig oord van smart, 
een tragedie, zo intiem en wee, 
elke stap een kleverige start 

De vochtigheid kruipt tussen tenen 
zuigt langzaam levensvreugde weg
terwijl ik koude kilometers
door mijn eigen sokken dreg

Elke druppel, plens, en plas
heeft comfort genadeloos vermoord 
uit de linkerwandelschoen
komt een geluid dat daar niet hoort.

De sok maakt smakkend geluiden, 
een zuigend chanson van verdriet, 
maar ik erken geen nederlaag
en stoppen doe ik zeker niet.

Stug loop ik door, mijn lot bezegeld
tien kilometer nog geen troost
mijn voet een scheepswrak, mijn ziel geknakt
en het hoost, het hoost, het hoost

Schuimkoppen dansen langs de dijk
de schapen schuilen voor de regen
ik klots door in mijn sokkensoep
op puur karakter en hoop van zegen

Ik wapper bijna van de dijk
de regen geselt, de wind blijft slaan
maar stap voor stap dobber ik door
want ook deze storm zal overgaan