Tussen zorg en einde ligt een pad van roze tegels, 
het verkondigt een losgeraakt verhaal,
waar voor de bushalte, half ontwricht 
een rijtje stenen in het fietspad ligt,
mijn stuur is dirigent van hun kabaal

Wankele stukken beton creëren klanken  
onder wielen die rollen met plezier 
een ritmische geroffel zoals ik ooit holde
langs de musical bridge in Bellacorick, 
maar dan hier

iedere ochtend trommelt mijn fiets 
kort een speelse percussie 
tussen verpleeghuis en hospice
Waar hoop en herinnering 
elkaar kruisen

De stenen tikken tegen elkaar 
en even kort klinkt het leven 
precies weer zoals daar
en ben ik thuis

Ik weet het is maar tijdelijk
wat los ligt wordt weer vastgeklonken:
het lied het zwijgen opgelegd
en de herinnering in beton verzonken