De ochtend hangt scheef in de tijd, 
als een schilderij dat niemand recht hangt. 
De stad geeuwt, ik drink koffie, 
de balans blijft precair. 

De straten ontwaken, traag en loom, 
een kat likt de nacht van zijn vacht. 
De eerste tram piept door de bocht, 
een scharnier in de ochtendkoelte. 

Een raam klapt open, schudt dromen uit,
verstrooit gefluisterde plannen op straat.
Ik blijf nog even hangen in het blauw
voordat de dag mij opslokt.