Er spoken rijmen door je hoofd.
Ze trekken als een onderstroom
door het gedoofde denken en
blijven komen als droomfantomen

In potlood afgewogen woorden
zijn bezegeld in inkt
en moeten losgelaten worden 
de klok tikt traag, het denken zinkt.

Zinnen zoeken nog een stem
en zwemmen door de nacht.
Het is de ongetemde kracht 
van taal die op ontlading wacht.

Dus slaap, dichter van morgen
laat de verzen verder maar.
De nacht bewaakt je laatste zorgen.
De finale wacht. En jij bent klaar.