We bouwden samen aan een huis 
een liefdesnestje hoog en trots 
met torens die de hemel kusten 
en muren, onwrikbaar als rots 

De tijd sloop voort op zachte voeten 
Terwijl wij blind vertrouwden 
en in een afgetimmerd huis  
verder aan de toekomst bouwden

woorden stapelden op, ongezegd
in het fundament verschenen scheuren 
's nachts lagen wij rug aan rug 
en ‘s ochtends sloegen we met deuren

De jaren knaagden aan de stenen 
De wind erodeerde wat eens stond 
De regen waste de kleuren weg 
Tot puin verspreid lag op de grond

De droom vergruizelde
Want de waarheid zat er al in verborgen
Elke ruïne was ooit een belofte, 
elke belofte bevat een ruïne van morgen