Steden zonder stadsdichter zijn er niet zoveel meer. Zelfs Alphen aan den Rijn heeft er één. Dichters zonder stad, daar zijn er veel meer van. Ongebonden zwerven zij door de wildernis van woorden, hun verzen als vlinders die fladderen door velden van de fantasie. Zij laten zich inspireren door de wind die fluistert door de kale takken van bomen, door stroompjes die kabbelen over het Hollands slijk, en natuurlijk door de maan die haar zilveren schijn werpt over de slapende wereld. Het blijven wel dichters.

Geen burgemeester die hen opdraagt een lofzang te schrijven op de nieuwste rotonde, geen wethouder die vraagt een gedicht te plegen ter ere van de opening van de zoveelste fietsenstalling. Nee, zij volgen nog de stem van hun eigen hart.

Hier geen gelikte gedichten over fonkelnieuwe bruggen of odes aan de lokale middenstand, maar rauwe, ongepolijste poëzie, recht uit het hart (en soms uit andere, minder verheven organen). Hier dansen woorden als dronken apen en zingen verzen soms lekker vals. Waar de muze soms een kater heeft en de inspiratie zich schuilhoudt in een fles pak goedkope wijn. Kortom, een plek waar de poëzie nog écht leeft.

of in ieder geval een beetje spartelt.