Je kunt verdwalen of verdwijnen in een grote stad. Je kunt zelfs je identiteit veranderen en een nieuw leven leiden.
-Patrick Modiano
Gedicht van de dag
Fietspad
Tussen zorg en einde ligt een pad van roze tegels,
het verkondigt een losgeraakt verhaal,
waar voor de bushalte, half ontwricht
een rijtje stenen in het fietspad ligt,
mijn stuur is dirigent van hun kabaal
Wankele stukken beton creëren klanken
onder wielen die rollen met plezier
een ritmische geroffel zoals ik ooit holde
langs de musical bridge in Bellacorick,
maar dan hier
iedere ochtend trommelt mijn fiets
kort een speelse percussie
tussen verpleeghuis en hospice
Waar hoop en herinnering
elkaar kruisen
De stenen tikken tegen elkaar
en even kort klinkt het leven
precies weer zoals daar
en ben ik thuis
Ik weet het is maar tijdelijk
wat los ligt wordt weer vastgeklonken:
het lied het zwijgen opgelegd
en de herinnering in beton verzonken
poezië van echte mensen
100% human
Waarom kiezen voor een dichter van vlees en bloed?
In een wereld waar AI oprukt als een algoritmische tsunami, stel je misschien de vraag: waarom nog kiezen voor een dichter van vlees en bloed? Kan AI niet net zo goed woorden vlechten tot poëzie?
Nee.
AI kan imponeren met slimme zinnen, maar het mist letterlijk bezieling. Poëzie vraagt om hartslag, om bloed dat kookt of juist verstilt. Het vraagt om een dichter die voelt, leeft, struikelt, droomt, en zich soms hopeloos verloren voelt. Wat nooit heeft gehuild om een verloren liefde, wat nooit heeft getwijfeld aan zichzelf, wat nooit heeft verlangd tot het pijn deed kan onmogelijk dichten.
AI heeft geen kindertijd die ruikt naar gras en zomerregen, geen dromen die ‘s nachts tegen het plafond bonken, geen littekens die verhalen vertellen. Het kan rijmen en woorden aan elkaar rijgen, het kan ontroeren, het kan je zelfs laten glimlachen. Maar die emotie? Die is als nepvuurwerk: veel licht, weinig vonk.
De magie van poëzie zit in het onverwachte, het onbeheersbare. De intuïtie van een dichter is geen algoritme; het is een storm die onvoorspelbaar raast. Een AI reproduceert, imiteert, past zich aan. Maar creëren? Dat doet het niet. Het blijft een spiegelpaleis zonder reflectie, een echo zonder eigen stem: een lege vaas.
Dus waarom kiezen voor een dichter van vlees en bloed? Omdat menselijke poëzie leeft. Omdat het verrast, betovert en de chaos van het leven omzet in iets dat ons diep raakt.
Kies voor de ziel.
Kies voor een dichter zonder stad.